çiçekler açar ve solar,bir taş bunun farkında bile olmaz...

okulumu bitirmekle,yeni bir iş bulmakla, yeni çevre,yeni arkadaşlar,yeniden aşık olmakla herşeyin istediğim gibi olacağını düşünmüştüm. yeni başlangıçlar sıkıldığım yaşamdan uzakta yeni bir hayat. fakat en önemli şeyi unuttuğumun tekrar, tekrar farkına varıyorum. herşeyi değiştirebilirdim hayatımda,ama kendimi değiştiremediğim sürece herşey eskisi gibi oluyor. yeniler eskiyor. hüzün ve keder gene gelip yerleşiyor. anılardan bir hayat, güzel zamanların hayaletlerinin hatırlanması,en boktan durumlar , ayrılıkların- kaybetmenin verdiği siniklik duygusu ve daha pek çok geçmiş zaman halleri. ardımda koyamadıkdan sonra neye yarar ki bütün bunlar.gün geçirmek için geçici küçük zevkler,kendi kendini telkin, kandırma.haftasonu inzivasından,1 haftalık kıytırık paket tatillerden başka bir şey için var olmalı insan. hayatımda zamanında bana değer vermiş insanlara öfke duymak yada yaptıklarımla böbürlenmek bunlar doğru şeyler değil.çamura saplanmış bok böceği gibi çırpınıp durdukça daha da batıyorum.. neyse ne,demem şu ki ne zamanki aynaya baktığımda hem kalbimle hemde zihnimle rahat ederim, o gün gerçekten mutlu olurum heralde. tek istediğim birilerinin beni kurtarmasıydı. şimdi çok ama çok klişe belki,kendimi kurtarabilcek tek kişinin gene sadece ben olduğunu görüyorum...

*adiós, muchachos...