çünkü göremediğin şeylere inanmakda zorluk çekersin

"dostum!?" derim, "dostum?!" der. böyle geçiyor victor mancini nin ağzından konuşan chuck ın kitabında. bende birilerine böyle demek isterdim, dostum demeyi vede onunda bana dostum demesini. dertlerimi anlatırdım bir bir. böyle oldu şöyle oldu. sonra şöyle dedim ve böyle dedim. dinlemesini isterdim ve "olur öyle dostum, hadi gidip bir şeyler içelim" diyen birilerini isterdim.

deli bir sevgili isterdim. bana yalan söylemesi önemli değildir. güzel olması da gerekmezdi. başkalarıyla düzüşmesi de pek umrumda olmazdı. bana beni sevdiğini söylemesi, bana ihtiyacı olduğunu söylemesi yeterdi, arada arayıp "nasılsın? diye sorması bile yeterliydi.

ama işte herzaman her istediğimiz olmuyor dostum. hatta çoğu zaman hiç bir istediğimiz olmuyor.


günlerin aynı geçmesinden yakınırken değiştirmek için çaba sarfetmeyen insanlardan biri olduğumu kabul etmek isterdim.

hiç bir şey yapmadan herşeyin olmasını beklemek inan sadace bir mucize ve ben artık mucizelere inanmıyorum.

çünkü göremediğin şeylere inanmakda zorluk çekersin.
tanrıyı göremediğim için inanamıyorum.
sevgiyi göremediğim için inanamıyorum.
insanların hep gizlediği birşeyler olur,gizlediklerini hiç bir zaman göremem ve göremediğim için insanlara inanmıyorum.

kendime bile inanmıyorum.

ah dostum, söylermisin bana. ben kimi kandırıyorum? kendimi mi yoksa seni mi?