ölüm bizi ayırana dek...

aslında çoğu zaman gerek kalmaz ölüme ayrılıklar için.çünkü kendi biter,herşey eninde sonunda, sona erer..
gidenler için kızgınlık duymuyorum artık,gücenmiyorumda.daha iyi anlıyorum şimdi.çok özlüyorum çok hüzünleniyorum belki ama elden ne gelir ki,zorla kimi tutabildim ki ben durayım şimdi? sevdiğini sanıp da sevmediğini anlamak ne acı.şimdi nasıl diyeyim ki pardon sevdiğimi sandım ama sevmiyormuşum. denedim ama hissedemiyormuşum. olurmuşmuş öyle desem neder ki bana? ordan oraya yuvarlanan bir bok çuvalıyım ben.

*bir gün uyusam, hiç uyanmasam...